Ήταν πριν από δώδεκα περίπου χρόνια όταν μετά από ψηφοφορία που διεξήχθη, πάρθηκε η απόφαση το Κατάρ να είναι η χώρα που θα αναλάβει τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου το 2022 και έκτοτε τα θέματα που προέκυψαν ήταν πολλά. Το ένα από αυτά έχει ίσως τη μεγαλύτερη βαρύτητα και αφορά τις ανθρώπινες ζωές των μεταναστών εργατών που εκδήλωσαν ενδιαφέρον ώστε να δουλέψουν για τη φάση αναδόμησης που δρομολογήθηκε με στόχο τη δημιουργία νέων γηπέδων, ξενοδοχείων, αυτοκινητόδρομων, μιας ολοκαίνουριας δηλαδή πρωτεύουσας που θα φιλοξενούσε εκατοντάδες -μεταξύ άλλων- τουρίστες.
Άνθρωποι που δεν θα γυρίσουν πίσω ποτέ
Τα σχέδια για μηνιαίο μισθό και δωρεάν στέγαση προσέλκυσαν χιλιάδες φθηνά εργατικά χέρια από άλλες χώρες, πολλά εκ των οποίων δεν θα γυρίσουν ποτέ στην πατρίδα τους. Άνθρωποι από την Ινδία, το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες, το Νεπάλ και τη Σρι Λάνκα -αυτές είναι οι κύριες χώρες προέλευσης των εργατών που μετέβησαν στο Κατάρ με βάση τα στοιχεία- έχασαν τη ζωή τους και έγιναν τα νούμερα μιας θλιβερής λίστας που ακόμα και η ίδια η χώρα δεν αναγνωρίζει.
