Στον (να ζήσουμε, αν τον θυμόμαστε) ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εξελίσσεται, σύμφωνα με τους «πατροπαράδοτους» κανόνες της ψυχανάλυσης, μια σημειολογική «πολιτική πατροκτονία» σε συνθήκες ταυτόχρονης γενικευμένης αποσύνθεσης του κόμματος από τις προσωπικές συγκρούσεις των επιγόνων, παρά την απέλπιδα προσπάθειά τους να τις βαφτίσουν «ιδεολογικοπολιτικές», δεν είναι τέτοιες και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν.
Στο ρόλο του «δολοφονηθέντος θύματος» πατέρα ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ιδρυτής (μεταξύ άλλων), οργανωτής, πολιτικός και ιδεολογικός υπεύθυνος του χειρότερου πολιτικού μορφώματος που είδε ποτέ η κοινωνία των πολιτών σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Θύτες, της πατροκτονίας (πολιτικά εννοείται) του τέως ηγέτη και της πολιτικής παρακαταθήκης του, μια ομάδα άεργων ιδεοληπτικών και εμμονικών της καρέκλας, επαγγελματιών μιας δήθεν «λαϊκιάς επανάστασης που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο ολάκαιρο (μετά την Ελλάδα βεβαίως)», στην ουσία τα πολιτικά τέκνα και οι επαγγελματίες παρακοιμώμενοι του τέως «ηγέτη», που έχουν σε έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων υπέρ της πολιτικής επιβίωσης, τέτοιον που δεν έχει ξαναζήσει η χώρα.
Η καινούργια ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ομάδων εξουσίας δεν έχει (και δεν μπορεί να έχει) καμία σχέση με την προηγούμενη εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, τα σπαθιά έχουν βγει από τα θηκάρια και δεν θα ξαναμπούν στη θέση τους αν δεν βαφτούν στο «αίμα των άλλων», η εξαφάνιση των οποίων είναι προϋπόθεση ύπαρξης για τους «από δω», στο βωμό της πολιτικής (και οικονομικής επιβίωσης) δεν προβλέπεται έλεος, ούτε αιχμάλωτοι, το μίσος της μιας «συνιστώσας» για την άλλη συναγωνίζεται (πολιτικά) αυτό της Χαμάς για το Ισραήλ.