Ήταν τέτοιες ώρες πριν από 20 χρόνια… Ο Κώστας Σημίτης είχε αρχίσει να πακετάρει τα πράγματά του, για να αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου, μην έχοντας ψευδαισθήσεις για το αποτέλεσμα της κάλπης που θα ακολουθούσε μετά από λιγότερο από 24 ώρες, την 7η Μαρτίου του 2004.
Ο πολιτικός που αρνήθηκε να γνωρίσει στην κάλπη το ανάθεμα της ελληνικής κοινωνίας, και… πάρκαρε στη θέση του τον τελευταίο των Παπανδρέου. Ο πολιτικός που συνέδεσε τη θητεία του, ιδίως τη δεύτερη τετραετία του, με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που καταγράφηκαν στον δημόσιο βίο από εποχής… Απελευθέρωσης (1821) μέχρι σήμερα, δηλώνοντας… άγνοια για το πανηγύρι που είχε στηθεί γύρω του, περνούσε το τελευταίο βράδυ του στο Μέγαρο Μαξίμου.
Και πιθανότατα, αυτή ήταν η μεγαλύτερη ιστορική νίκη των Ελλήνων απέναντι στη διαπλοκή. Απέναντι στους “νταβατζήδες”, που δεν χώνεψαν ποτέ ότι ο Κώστας Καραμανλής έγινε ο άνθρωπος που οδήγησε σε έξωση από το Μέγαρο Μαξίμου τον “δικό τους άνθρωπο”. Τη “μαύρη χήρα” της διαπλοκής, επί ημερών του οποίου καταγράφηκε η πλέον βίαιη αναδιανομή πλούτου στη χώρα, σε βάρος των μη προνομιούχων, και μάλιστα με… απευθείας ανάθεση. Τη λατρεμένη μέθοδο διακυβέρνησης της εποχής Σημίτη.
Η σημειολογία της στιγμής εκκωφαντική. Υπάρχουν άλλωστε τα “ορφανά” του συστήματος Σημίτη για να μας θυμίζουν εκείνες τις στιγμές. Όλες αυτές οι μοιραίες φιγούρες, που έφτασαν στο σημείο να σεργιανίζουν σαν “περαστικοί”, ακόμη και στη Νέα Δημοκρατία. Την παράταξη που πολέμησαν με τυφλό μίσος επί δεκαετίες, για να… κάνουν γυριστές.
_________________________________
Της Μαρίκας Λυσιάνθη ψυχολόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου