ΓΚΙΚΑΣ ΤΡΙΠΟΣ (1917–2012)

 

                

Ένας ήρωας που περπάτησε στην αιωνιότητα χωρίς πόδια, αλλά με ψυχή γίγαντα.

Ο Γκίκας Τρίπος, ο ανάπηρος πολέμου που συγκλόνιζε όταν άνοιγε τις παρελάσεις, "έφυγε" τον Νοέμβριο του 2012. Όσοι τον είχαν δει να προπορεύεται, δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη συγκίνηση που σκόρπιζε η μορφή του.

 

 

Γεννήθηκε στην Ύδρα, στις 2 Οκτωβρίου 1917.

Στις 27 Δεκεμβρίου 1940, πολεμώντας στην Πρεμετή της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου, μια ιταλική οβίδα τον τραυμάτισε βαριά. Εκεί, στο χιόνι και στη φωτιά, θυσίασε και τα δύο του πόδια για την πατρίδα. Μα δεν λύγισε ποτέ.

Για την ηρωική του στάση τιμήθηκε με μετάλλια και παράσημα Ανδρείας – στο μέτωπο από τον στρατηγό Βενετσάνο Κετσέα, αλλά και αργότερα στην Αθήνα, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, από τον ίδιο τον βασιλιά Παύλο Α΄. Έφτασε στον βαθμό του Ταξιάρχου ε.α., μα η μεγαλύτερη του τιμή ήταν ότι ενέπνεε γενιές Ελλήνων με την παρουσία του. Ζούσε με την οικογένειά του στον Περισσό Νέας Ιωνίας, σε ένα ταπεινό σπίτι που έκρυβε μέσα του μια ψυχή αντάξια Ολύμπου.

Όταν μιλούσε για τον πόλεμο, για τις μάχες, για τον δικό του προσωπικό αγώνα να σταθεί ξανά όρθιος απέναντι στη ζωή, όλοι δάκρυζαν. Ήταν μια ζωντανή υπενθύμιση του τι σημαίνει θυσία, ανδρεία, Ελλάδα.

Κι όμως, αυτόν τον ήρωα κανένα σχολικό βιβλίο δεν μνημονεύει. Στην πατρίδα που υπερασπίστηκε, η μνήμη του σβήνει στη λήθη.

Γιατί οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι δεν φωνάζουν – η σιωπή τους είναι πιο δυνατή από χίλιες κραυγές. Τη φασαρία την κάνουν οι ασήμαντοι.

Ο Γκίκας Τρίπος δεν έζησε ως ανάπηρος. Έζησε ως σύμβολο. Ως μνημείο αντοχής και θυσίας.

Και θα ζει για πάντα, όσο υπάρχουν Έλληνες που θυμούνται τι σημαίνει να πολεμάς για την ελευθερία.