Κατέφθασε ο Χινόπωρος, ο Σποριάς, ο Τρυγητής, ο κατά κόσμον Σεπτέμβρης.
Τι κι αν σου χάρισαν τόσα ονόματα; Εγώ, Νόστο θέλω να σε λέω, γιατί
έχεις τη μυρωδιά της επιστροφής. Επιστροφή στην πόλη, στο σπίτι, στο
γραφείο, στο σχολείο. Επιστροφή στην καθημερινότητα.
Νόστο, λοιπόν, θα σε λέω και θα σου χαρίσω κι ένα συναίσθημα, αυτό,
της νοσταλγίας. Έτσι, για να μην περιφέρεσαι ψυχρός στους δρόμους. Κι ας
είναι ‘τούτο το συναίσθημα αλγεινό. Αρκεί, να νιώθεις κι εσύ κάτι
ολότελα δικό σου.
Θα ‘χεις μορφή άνδρα ηλιοκαμένου, που ημίγυμνος βυθίζεται στην
πολυθρόνα του με βλέμμα σκεπτικό και αφηρημένο. Στο χέρι κρατάς ένα
τσαμπί κόκκινο σταφύλι, που ράθυμα φέρνεις στα χείλη σου για να γευτείς
οίνο μεθυστικό. Στην παραζάλη της μέθης σου αναπολείς το καλοκαίρι.
Φέρνεις στη μνήμη σου κάθε στιγμή. Κι ύστερα, σαν άλλος σκηνοθέτης,
τοποθετείς με σειρά τις εικόνες, ξεδιαλέγοντας τις πιο ξεχωριστές.
Κάποιες σε συναρπάζουν, άλλες σε παιδεύουν και κάποιες άλλες πασχίζεις
τεχνηέντως να τις αποφύγεις.