Ένα κείμενο για τον Σεπτέμβρη

 

        

Κατέφθασε ο Χινόπωρος, ο Σποριάς, ο Τρυγητής, ο κατά κόσμον Σεπτέμβρης. 

Τι κι αν σου χάρισαν τόσα ονόματα; Εγώ, Νόστο θέλω να σε λέω, γιατί έχεις τη μυρωδιά της επιστροφής. Επιστροφή στην πόλη, στο σπίτι, στο γραφείο, στο σχολείο. Επιστροφή στην καθημερινότητα. 

Νόστο, λοιπόν, θα σε λέω και θα σου χαρίσω κι ένα συναίσθημα, αυτό, της νοσταλγίας. Έτσι, για να μην περιφέρεσαι ψυχρός στους δρόμους. Κι ας είναι ‘τούτο το συναίσθημα αλγεινό. Αρκεί, να νιώθεις κι εσύ κάτι ολότελα δικό σου. 

Θα ‘χεις μορφή άνδρα ηλιοκαμένου, που ημίγυμνος βυθίζεται στην πολυθρόνα του με βλέμμα σκεπτικό και αφηρημένο. Στο χέρι κρατάς ένα τσαμπί κόκκινο σταφύλι, που ράθυμα φέρνεις στα χείλη σου για να γευτείς οίνο μεθυστικό. Στην παραζάλη της μέθης σου αναπολείς το καλοκαίρι. Φέρνεις στη μνήμη σου κάθε στιγμή. Κι ύστερα, σαν άλλος σκηνοθέτης, τοποθετείς με σειρά τις εικόνες, ξεδιαλέγοντας τις πιο ξεχωριστές. Κάποιες σε συναρπάζουν, άλλες σε παιδεύουν και κάποιες άλλες πασχίζεις τεχνηέντως να τις αποφύγεις. 

 Μ΄αλήθεια, κατάφερε ποτέ κανείς ν’ αποφύγει τους έρωτες του καλοκαιριού; Αυτούς, που κρύβουν μέσα τους μια άδολη παιδικότητα,μια αγιοσύνη. Κι είναι στ΄ αλήθεια άδολοι. Θες, που εμφανίζονται αναπάντεχα, με ζηλευτό αυθορμητισμό; Θες, που το θερινό κάμα τούς τυλίγει με μια ζέση εθιστική; Θες, που είναι πλασμένοι για παιχνίδι; Παίζουν, ξυπόλυτοι, ξέφρενο κυνηγητό σε αμμουδιές και θάλασσες. Κρύβονται, κάτω από έναστρους ουρανούς, πίσω από βράχια και ξωκλήσια. Λούζονται στο σεληνόφως, κι έπειτα χάνονται, σαν διάττοντες αστέρες, συμπαρασύροντας στο χαμό τους όρκους, ευχές και υποσχέσεις. Και είναι Αυτός ο Έρωτας τόσο αληθινός, αγνός και ενθουσιώδης, που ως και οι ποιητές τον ονόμασαν:  «Άγιο». 

Νόστο, λοιπόν, θα σε λέω! Και θα ‘χεις βλέμμα καρφωμένο στο κενό, καθώς οι σκηνές προβάλλονται ξανά και ξανά μπροστά στα μάτια σου. Μάτια, που παλεύεις να κρατήσεις ανοιχτά, μη τύχει και στ’ απευκταίο τους βλεφάρισμα, χαθούν όλες σου οι στιγμές. Κι ας ξέρεις πως ο πόνος στο τέλος θα νικήσει τα μάτια σου. Και τότε μια ξαφνική μπόρα από βρόχινα δάκρυα θα ‘ρθει να σε ξεπλύνει, να σ’ εξαγνίσει και να σε λυτρώσει από καθετί που σε πονά.  

Εσύ, ο Νόστος μου. Εσύ, το άλγος μου. Και  Άγιες όλες εκείνες οι στιγμές, που πέρασαν για πάντα στη μνήμη μου. 

 «Αγία Νοσταλγία Ανίκητο Θεριό…»

 

_________________

 ΛΥΔΙΑ ΔΕΡΕΚΗ