[Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος]
κάποια παιδιά πήγαιναν στο γυμνάσιο για να τελειώσουν μετά από 6 χρόνια και με εκείνο το απολυτήριο μπορούσαν να προσληφθούν σε Τράπεζες, σε Επιχειρήσεις και στο Δημόσιο,
κάποια παιδιά πήγαιναν σε τεχνικές σχολές που προϋπήρχαν των ΚΑΤΕ (μετά ΚΑΤΕΕ) για να μαθητεύσουν και να αποκτήσουν τεχνικές δεξιότητες που τους επέτρεπαν να ενταχθούν στις παραγωγικές διαδικασίες,
κάποια άλλα παιδιά ΔΕΝ πήγαιναν στο γυμνάσιο ούτε σε τεχνική σχολή αλλά θήτευαν κοντά σε έναν μάστορα για να μάθουν μια τέχνη για να μπορέσουν να βγούνε στη βιοπάλη και να κερδίσουν το ψωμί τους…
Αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά, τα οποία τότε τα αποκαλούσανε «τσιράκια», περίμεναν με αγωνία και λαχτάρα το βράδυ του κάθε Σαββάτου για να εισπράξουν το «χαρτζιλίκι» τους που βοηθούσε την οικογένεια εφόσον το αφεντικό, ο μάστορας, είχε κάνει εισπράξεις και είχε…κέφια.